Achter de huizen verscholen ligt een wereld. Soms verschijnend tussen de wachtgevels. Waarom woon ik daar niet, met ruimte als rijkdom.
We vullen de linten op, sluiten het landschap op, houden het voor ons. Elk z’n kleine tuintje. Elk z’n zicht. Z’n gevoel van vrijheid en rijkdom.
Het landschap opgedeeld als een lappendeken. Een lappendeken van burchten. Elk hun eigen gemeenschap, hun eigen natuur, beschermend.
Een amalgaan van kleine werelden. Gedefinieerd door wat van ons is. de wereld is hetgeen ik kan zien uit m’n keukenraam. Niet meer, niet minder. Simpel.
De straat als een lopende band, een bloedvat, waar je voeding afneemt en afval op plaatst. Louter een doorgeefluik in de voorgevel.
Afhankelijk van een groter geheel, ongekend, maar zolang het blijft geven, blijven we nemen.
De wereld draait binnenstebuiten. Keert terug naar z’n oervorm van de stam. Zijn kleinste gemeenschap.
We leven beschermd onder elkaar, weg van de ander, die vergeten zijn. Alles wat we nodig hebben komt aan het luik.
Sommigen gemeenschappen verdwijnen. Geslagen door ziekte, natuur of twist. Hun burcht heropgenomen in de natuur.
Eenmaal een gemeenschap begint te vallen, komt het einde snel. Van buiten komt geen hulp. Binnenin kent niemand hulp.
De mens, verder en verder teruggedrongen. Tot alles terug in balans is.
De grenzen overgroeid, de eenheid hersteld.
Tot de overgeblevenen z’n toevoersystemen stilvallen. Hij uit z’n fort moet komen. En herbeginnen.
Dries Dauwe / Peter Hendrickx
www.studiodauwehendrickx.be